ساعت بیست و چهار

همیشه دودل بود...گوشش دنبال نصیحتهای این و آن بود...
نمی دانست آدمهای شکست خورده "باید و نباید" می کنند...
آدمهای شکست خورده "راههای نرفتشان" را نشانش می دادند تا به خودشان ثابت کنند اگر این راه را می رفتند هم به همینجا می رسیدند...
به جای اینکه از خوشبختها دلیل خوشبختیشان را بپرسد،از بدبختها دلیل بدبختیشان را می پرسید...