ساعت بیست و چهار

همیشه عاشق این دوربینهایی بودم که همون موقع که عکس می گرفتی عکس رو می فرستاد بیرون...لذت اینکه با اون کسی که دوستش داری توی یک لحظه ی "خاص" دوربین رو بیاری و دو تاییتون به دوربین نگاه کنین و از خودتون عکس بگیرید و همون لحظه به عکس نگاه کنید و به چند لحظه ی پیش فکر کنید...به اونی که کنارتون بوده...به اون لحظه...

پ.ن: چرا هیچ وقت توی ایران از اون جعبه هایی که عکس می گرفت (PHOTO BOOTH) نبود تا دستش رو بگیرم و بریم اون تو و عشق بازی کنیم و بعد عکسهاش رو نصف کنیم و هر کدوممون با عکسهای اون شب بریم خونه؟